Yine günlerden yalnızlık… Vakitlerden ise ılık bir yaz akşamı… Rüzgarın, denizin tenini anne şefkatiyle okşadığı bir köşebaşı sessizliği hakimdi etrafa. O an ki gece, mütemadiyen akan siyah bir mürekkep gibi yeryüzünde beliriyordu. Gecenin içinde sinsi bir duman yükselirken; hüzün, bir kasırga gibi nüfuz ediyordu cihana. Ağaçtan düşen bir parça yaprak, dalganın gözleri önünde toprağa karışıyordu. Toprak ise bu durumun vermiş olduğu mağrurlukla mutmain olabilmişti.
Güneş; güzellik uykusuna çekilmiş, Ay’ın senaryosunu hazırladığı “Yalnızlık Oyunu”nu müşahede etmenin mahrumiyeti içerisindeydi. Karanlık dehlizlerden yayılarak gelen ince bir ruh örgüsü… Bu, gerçeğin çizgisine ulaşmaya çabalayan mukaddes bir sanrı mıydı?
Gecenin çukurundaki sessizliği işitmek için gözleri tek bir noktaya çivilemek... Bilir misin; sessizliği bir beste gibi dinleyip, ona ritim tutturmayı? Duvarda asılı halde can çekişen bir saat… İçindeki çıkrıklar, beşikte sallanan bir bebeğin attığı çığlıktı sanki. Akrep, kadrana değil de yüreğe işliyordu derin derin. İşte bu ihtişamlı manzara, gecenin dokunuşlarıyla resmediliyordu.
Sahi neydi gece etkisi?
_Karanlığa boyanmış bir yalnızlık kuşatırsa sizi çepeçevre_
_Güneşin paydosuyla tecessüm eder gece etkisi_
_Sanrılar bir sel gibi taşarsa gözlerinizden damla damla_
_Zifiri aydınlıkların seremonisi ile geçer etkisi_
Yazar:Mahmut Sencer
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder